Szczepaniak Piotr

Pseudonimy: „Paweł”, „Wiarus”.

Stopień wojskowy: ppor./por/kpt.

Komendant Podobwodu Ćmielów AK w Obwodzie Opatów

Dowódca III batalionu Obwodu Opatów

Dowódca kompanii w Iłżeckim Pułku Piechoty

Urodzony w 1907r.

-uczeń V kursu Seminarium Nauczycielskiego w Solcu nad Wisłą po ukończeniu którego podejmuje pracę jako nauczyciel,

-od ? do 1939 roku kierownik szkoły w Olbięcinie (woj. lubelskie).

-w czasie kampanii jesiennej 1939, jako dowódca kompanii w stopniu podporucznika walczył m.in. w bitwie pod Kockiem, gdzie dostał się do niewoli, z której udało mu się uciec,

-po powrocie do Olbięcina był jednym z organizatorów ZWZ na tamtym terenie,

-jesienią 1942 r. przebywając w okolicach Borowa uniknął aresztowania przez Niemców, uciekając przez okno w samej bieliźnie, Odtąd ukrywa się.

-trafił na teren województwa kieleckiego ukrywając się m.in. w Czachowie (gmina Lasocin) i tu nawiązał kontakt z Antonim Krupą „Witold”, który pełnił funkcję Komendanta Rejonu,

-od 1943 r. obejmuje funkcję Komendanta Podobwodu Ćmielów. Funkcję tą pełnił do rozwiązania AK. Według zgodnych opinii był znakomitym dowódcą, cenionym i szanowanym przez podwładnych i przełożonych Podniósł do wysokiego poziomu zarówno wyszkolenie bojowe jak i organizację Podobwodu.

-podczas akcji Burza miał być dowódcą III batalionu Obwodu Opatów, który był wyznaczony do wsparcia sił Podobwodu Sandomierz w ataku na to miasto. Ze względu na zajmowanie terenu przez niemieckie oddziały frontowe mobilizacja zakończyła się fiaskiem i Szczepaniak z niewielką grupą żołnierzy wycofał się w okolice Ćmielowa,

-prawdopodobnie 8 sierpnia oddział przeniósł w lasy pomiędzy Jeleńcem i wsią Dębowe Pole – czyli na północ od Ostrowca Świętokrzyskiego gdzie koncentrował się I batalion pod dowództwem kpt. Dezyderiusza Lenartowicza „Wierny”. Po połączeniu zgrupowanie liczyło około 150 żołnierzy. Po połączeniu „Paweł” wrócił do konspiracji.

-15 września na rozkaz dowództwa obwodu przeprowadził na swoim terenie kolejną mobilizację. Dowódcą kompanii został ppor. Stanisław Różalski „Grażyna” z Ćmielowa i dołączyła ona do Iłżeckiego Pułku Piechoty,

-29 września do pułku dołączył sam Szczepaniak i obejmuje dowództwo kompanii tzw. opatowskiej,

-1 października ranny podczas bitwy na Piotrowym Polu, przez jakiś czas leczył się w ostrowieckim szpitalu a do końca wojny ukrywał się w Krakowie.

-po 1945 roku wstąpił do wojska, do 1948 roku pełnił funkcję dowódcy pułku w Ełku,

-w 1948 roku został aresztowany i postawiony przed sądem pod sfabrykowanym zarzutem zastrzelenia dwóch partyzantów AL. Został skazany na karę śmierci, zamienioną na karę więzienia.

-w 1956 r. zwolniony warunkowo. Przyjechał do Sandomierza, gdzie pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa Rolniczego,

-w 1961 r. uniewinniony i zrehabilitowany przez Sąd Najwyższy.